Rukometna reprezentacija BiH, nakon dva poraza u okviru grupe D Evropskog prvenstva 2020. godine u Austriji, Norveškoj, i Švedskoj, oprostila se od mogućnosti da nastavi takmičenje na smotri najbiljih evropskih selekcija ovog trenutka.
Povodom toga, mi sa portala sportskevijesti.com analizirali smo činjenicu ispadanja selekcije BiH sa Evropskog prvenstva, te smo kroz svjetonazor ove problematike od strane naše redakcije pokušali obrazložiti da li je takav scenario, zapravo, ne/uspjeh za bosanskohercegovački rukomet.
Naime, selekcija BiH činjenično je poražena u prvom kolu grupe D Evropskog prvenstva od selekcije Norveške rezultatom 32:26, da bi u drugom kolu grupne faze izabranici Bilala Šumana bili poraženi od Portugala rezultatom 27:24, te su se tako i oprostili od mogućnosti daljeg progresa na ovom turniru, uz podatak koji će biti bitan u nastavku teksta, a to je podatak da Norveška kao država ima jedan, a Portugal kao država čak dva kluba predstavnika u ovosezonskom izdanju najjačeg evropskog klupskog takmičenja, u Ligi evropskih prvaka, dok sa državom BiH to, već deset godina, nije slučaj.
Eliminacija iz bilo kojeg takmičenja koje se već izbori, pa tako i sa Evropskog prvenstva, sama po sebi, generalno je neuspjeh, međutim, uzme li se u obzir činjenica da je reprezentacija BiH tek jedna od pet, a od ukupno dvadeset i četiri reprezentacije učesnice ovog Evropskog prvenstva, ujedno reprezentacija čija matična liga nema klub predstavnika u najjačem rangu rukometnog takmičenja u Evropi, u Ligi evropskih prvaka, tada je sasvim jasno kakva je samom tom činjenicom, ustvari, koncentracija igrača u ostalim selekcijama u odnosu na selekciju BiH, te kakva je konkurencija na prvenstvu Evrope.
Konkretno, pored reprezentacije BiH, učesnika u ovosezonskoj Ligi evropskih prvaka nemaju još samo Češka Republika, Srbija, Crna Gora, Holandija, i Latvija, odnosno, reprezentacije od kojih niti jedna još uvijek nije osigurala plasman u narednu fazu Evropskog prvenstva, a i veliko je pitanje da li će ijedna od njih to i uspjeti učiniti, dok su se Srbija i Latvija, kao i BiH, već oprostile od takmičenja sa dva poraza, i uz konstataciju da su barem tri od ovih pet selekcija u kategoriiji onih koje su, ustvari i prema određenim opštim kriterijima rukometnih poznavalaca, “zalutale” na ovo takmičenje.
Kada pominjemo kontekst državne selekcije i kluba iz te države koji ne/igra u najjačem klupskom rukometnom takmičenju u Evropi, tada bezrezervno podvlačimo kako je ta poveznica i više nego očigledna, očigledna shodno činjenici da svaka reprezentacija u suštini svoj državni tim u korijenu crpi iz svoje matične lige, a što nadalje znači da ukoliko je matična liga određene države dovoljno jaka i kvalitetna, tada će dugoročno i reprezentacija te države biti dovoljno kvalitetna i jaka, dok u suprotnom, savim sigurno da realne kvalitete niti jačine za ozbiljnije domete neće biti.
Bosna i Hercegovina je, dakle, tek jedna od pet država čija matična liga nema klub/ove predstavnika/e u najjačem rangu rukometnog takmičenja u Evropi, ali aktuelnu selekciju BiH, interesantno je, i danas čine upravo igrači koji su svojevremeno nastupali ili ponikli u klubovima iz BiH, a koji su prije desetak i više godina redovno igrali u Ligi evropskih prvaka, EHF kupu, ili Kupu pobjednika kupova, odnosno, u tri najjača evropska klupska takmičenja, te između ostalog i zato u odnosu na neke sebi opšteparametralno slične selekcije kojih na ovom prvenstvu i nema, u biti BiH i učestvuje na Evropskom prvenstvu.
Aktuelna selekcija reprezentativaca BiH je takva da su ključni igrači, igrači bez kojih selekcija BiH ne vrlo izvijesno bi niti izborila plasman na prvenstvo Evrope, i pri tome jedini igrači u selekciji BiH koji godinama igraju u najjačem klupskom takmičenju u Evropi, ustvari veterani Nikola Prce i Mirsad Terzić, te golman Benjamin Burić, koji istina nije veteran, međutim, “jedna lasta” neće dugoročno moći činiti “proljeće”, kao što stoji u opštepoznatoj narodnoj izreci, i uz sve to navedeno to su tek samo trojica igrača od dvedeset koliko ih ima u rosterima svake reprezentacije učesnice ovog turnira, pa tako i BiH.
Stoga, gledajući kroz tu prizmu, jasno je da selekcija koja ima tek tri igrača koji su prema određenim parametrima u stanju parirati ostalim selekcijama , odnosno, njihovim igračima na Evropskom prvenstvu, kao što selekcija BiH činjenično jeste, zasigurno i ne može, a niti je realno očekivati da može bolje od dva poraza od selekcija koje su ujedno i pretendent/i na vrlo visok plasman, što je zasigurno slučaj sa Norveškom, a očigledno i sa Portugalom koji je veliku rukometnu silu, i glavnog kandidata za titulu evropskog prvaka, selekciju Francuske, porazio i eliminisao iz daljeg toka takmičenja.
Tom linijom, dva relativno podnošljiva poraza od Norveške i Portugala u takvim okolnostima uopšte nisu i ne mogu biti neuspjeh, barem ne u ovom trenutku, kao što neće biti neuspjeh ni eventualni častan i podnošljiv poraz u posljednjem kolu grupne faze kada se izabranici Bilala Šumana sastaju sa Francuskom.
Kada se podvuče crta, postaje sasvim jasno da bi rukometna reprezentacija BiH, ukoliko se stvari sagledaju realno i izvuku neke bitne pouke, nakon nastupa na ovom Evropskom prvenstvu, ili mogla izuzetno profitirati, ili potpuno potonuti, a koji od ta dva scenarija će biti ovisiće o tome koliko će se ozbiljno shvatiti kvalitet domaćeg prvenstva, te ono najbitnije, koliko će se ustvari uložiti u isto sa prevashodnim ciljevima i jakih klubova i jake državne selekcije u sadašnjosti i budućnosti.
U konačnici, ukoliko se vratimo na početak ovog teksta, ukoliko se vratimo srži i analizi nastupa selekcije BiH na ovom Evropskom prvenstvu, tada je neka finalna konstatacija takva da je nastup selekcije BiH na ovogodišnjoj smotri najboljih evropskih reprezentacija rezultatski neuspješan, ali suštinski trenutno uspješan samim plasmanom na isto, ali ukoliko se u najskorije vrijeme kvalitetno ne uloži u matičnu rukometnu ligu, ovaj nastup izabranika selektora Bilala Šumana biće tek simpatična pojava, uz garantovano dugoročni neuspijeh.
