Premijer liga BiH kao otvoreno evropsko tržište – ispravan je i neizbježan potez NS/FS BiH, jer naprosto više od 90% evropskih nogometnih liga funkcioniše na takav način, pa tako i BiH jednostavno mora ići u korak sa vremenom, da li krenuti danas ili sutra – bolje ipak danas.
U nastavku teksta, mi sa portala sportskevijesti.com analiziraćemo, jednostavnim “narodnim” rječnikom, sve prednosti i dugoročne pogodnosti novog pravila NS/FS BiH, prema kojem igrači iz država Evropske unije više nisu stranci u Premijer ligi BiH.
Ako, za početak, uzmemo podatak da 90% evropskih nogometnih liga odveć, i već decenijama ima ovakvo pravilo, naročito izraženo u državama Balkana i Istočne Evrope gdje geografski pripada i BiH, u startu je jasno da ni nogometna BiH zaista ne treba izmišljati “toplu vodu” i bježati od istog, pogotovo zbog činjenice da klubovi iz BiH, oslanjajući se pretežno na “domaće snage”, veoma rijetko igraju grupnu fazu nekog UEFA klupskog takmičenja, najrjeđe od svih evropskih država, a jasno, iz razloga što se u BiH već 30 godina uopšte i ne prate savremeni evropski tokovi.
Postoje kritičari ovog novog pravila, stavovi prema kojima se “sužava” prostor domaćim igračima, i tako dalje – pa šta, sužava se prostor i u gotovo svim drugim evropskim državama, i nikome ništa, stvar funkcioniše, ko zna taj zna i ne može mu znanje suziti niko, znanje je u savrenenom nogometu vidljivo i sa 16 godina, ne treba se čekati da se napuni 25 godina.
Ipak, ne može se nikako zanemariti činjenica da se nogomet igra zbog publike, a publika na stadione dolazi kako bi gledala dobre utakmice svog tima, i to pogotovo u evropskim klupskim takmičenjima, te podatak prema kojem međunarodna utakmica privuče 30.000 navijača, a domaća 3.000 ljudi, sam po sebi dovoljno govori šta ljudi ustvari zaista žele.
Da bi klub iz BiH bio konkurentan ostalim Evropljanima, treba funkcionisati kao i drugi evropski klubovi, a to je otvoreno tržište, prema kojem se nigdje u Evropi ne gleda da li će u timu igrati 11 stranaca ili 11 domaćih igrača, već je bitno isključivo da je ekipa dobra, da se ima šta vidjeti, da se pobjeđuje, da se ostvaruju dobri rezultati, a dobri rezultati su ti koji dovode publiku na stadion, samo i jedino dobri rezultati, naročito pobjede međunarodnog zvaničnog karaktera.
Logično je da je bolje da neki klub iz BiH, pored svojih izlaznih juniora, sada ima mogućnost dovesti na probu i 50 ili 100 juniora iz drugih evropskih klubova, pa ako je neki mladi igrač pojačanje za prvi tim, bilo da je to domaći izlazni junior ili junior nekog inostranog kluba – naprosto ga se uzme, ponude mu se uslovi, i to je to, spreman je za igru, spreman je da odmah donese kvalitet više, što i jeste bit pojačanja za tim.
Naravno, nije rješenje ni “natrpati kamion pun stranaca i istovariti pred stadion” nekog kluba u BiH, već sada struka u BiH treba da se uhvati posla, da počne mnogo ozbiljnije raditi, da se počne “umrežavati” sa skautima iz drugih evropskih država, dakle da počne raditi kao što generalno rade Evropljani, a to je dobar skauting – ako se želi napraviti rezultat.
Postavlja se, u pojedinim krugovima, kao teza, da Premijer liga BiH treba biti “razvojna liga”, a svjesno ili nesvjesno se zaboravlja činjenica da je to zapravo nemoguće, kao što je to nemoguće za bilo koju nogometnu ligu na Balkanu i u Istočnoj Evropi, ne samo za BiH, naprosto veliki klubovi Zapadne Evrope, ako se izuzme par izuzetaka vanserijskih talenata, uglavnom ne kupuju igrače sa Balkana ili iz Istočne Evrope, jer ne smatraju da ima naročito talenta za tamošnje standarde.
Također, pojasnićemo i “sindrom” postavljanja neosnovanog pitanja u pojedinim krugovima – “a gdje će sada igrati naši igrači”, no odgovor je jednostavan, igraće gdje mognu ako ne budu bolji od stranaca, kao što je slučaj sa Parižaninom koji ne može igrati za PSG jer u njemu igra bolji Belgijanac, kao što je slučaj sa Bavarcem koji ne može igrati za Bayern iz Munchena u kojem igra bolji Austrijanac, i tako dalje, drugdje u Evropi.
Postavlja se, u pojedinim krugovima, također i teza da se “može proizvesti dobar igrač ako je struka na nivou”, ali istina je takva da zapravo ne može, jer da može proizvela bi ga USA i bila najbolja u nogometu kao što je najbolja u svemu ostalom čega “se dotakne”, proizvela bi Njemačka, Velika Britanija, Italija, dakle neko najrazvijeniji mogući, ali zaista ne može, no može ga prepoznati i kupiti, ali to je već naturalizacija a ne proizvodnja, i ne bi u Njemačkoj igrao neki Argentinac, Nigerijac, Balkanac, ne bi Turčin bio kapiten reprezentacije uz par igrača iz Afrike, nego neki igrač iz Karlsruhea ili Rostocka, pa i oni bi radije da je to neko “njihov”, ali ako takvog u domaćoj “bari” nema – daj mi onog koji je taj, hoću da budem najbolji na svijetu, i tačka.
Za kraj ovog teksta, važno je da napomenemo, da novim pravilom o strancima, pogubni sistem prema kojem se u prvi tim pojedinih klubova u BiH nerijetko dolazi po principu “to mi je od havera haver, stavi ga i svi smo na dobitku, možda ga prodamo u Aziju”, više neće tek tako prolaziti, na svu sreću po dobrobit klupskog nogometa u BiH, te se nadati da se neće ponovo, jednog dana, “provlačiti” čuveni alibi o “maloj i siromašnoj zemlji, o nedostatku baze, struke, o zlim političarima” i šta već sve ne, jer baza je sada čitava Evropa.
Kao svojevrsni “post skriptum” – Evropska unija se širi, neke stvari su neizbježne jednog dana, bolje se za taj dan pripremati već od dana današnjeg, čisto da se toga dana ne zaostaje 30 godina.
